One day...

Bugünkü ingilizce bilgi yüklenmesinden sonra böyle bir başlıkla başlamam normaldir. Sabah 4 saatlik bir ingilizcenin ardın kafamda topic cümleler, zavallı Maribella' nın hayatı dönüyordu. Artık ders sonrası arayan ve mesaj çekenlere ne kadar mantıklı cümleler kurup cevap verdim bilmiyorum.

Bugün hava boğuk, sisli ve yağmurlu... Bunun getirdiği bir melankoli vardır üzerinizde ve şemsiyenizi açarsınız yoğun yağmurlara karşı. Sonra  boş bir yer kalmayıncaya dek sıkıştırılan belediye otobüsünde binbir çeşit insan yüzüyle göremediğiniz çevreye bakarsınız, bir an önce insem dersiniz... Durak göründü, otobüs yolculuğu biter ama bir süre yürümek zorundasınızdır. İstiklal Caddesi' nin taşra versiyonunda çevrenizde kalabalık yokmuş gibi, kulaklarınız tıkanmış şekilde bir elinizde şemsiye bir elinizde kitaplar eve doğru yol alırsınız.  Bendimmm....Uzun boş bir koridorda gidermiş gibi sokakta yürüyordum, kulaklarım kapalı.... Birden o sokakta nerede olduğunu bilmediğim bir cafeden Candan Erçetin' in şarkısını duydum;

"Geçimsizim bu günlerde
  Kimsesizim bu yerlerde
  Değersizim bu ellerde
  Çaresizim doğduğum yerde…" .

Sanırım bu havalara uygun bir şarkı... Birden aklıma aynı sokakta gülerek eğlenerek ilerlerken yerde, önünde tartı ne kolu ne bacağı olmayan bir adamı gördüğüm an geldi. Ellerim ayaklarım aklıma geldi, olmasaydılar ne olurdu. O adam bile şu haliyle daha güçlüydü bizden. Evet güçlüydü ki biz ani bir engelde yıkılıyorduk. O sahip olmadığı ayakları ve kolları olmadan dimdik tartının önünde duruyordu. İçim eridi o anda... Neler neler geçti aklımdan. Arkadaşlarla ilerliyor olsamda hala da orda takılı kalmıştı kafam.' Yaşamak neydi?' geçen gün arkadaşıma attığım mesajın karşılığında bana gelen cevap geldi aklıma, " Nefes almak yaşamaksa, yaşıyorum" öyle miydi? Kafamda yaşama dair binbir türlü şeyler dönüyorken sorgulamayacağım yaşamak nedir diye... Bir an zaman dursun ve ben bir süre düşünmeyeyim. Zaman öyle geçiyor ki ne olduğunu anlamadan gün başlayıp hemen ardından sonlanıyor. Yoğunluktan; iş, okul, sınavlarla yaşadığımızı bile anlamıyoruz. Evet herşey bir gün bitecek ve nefes alacağım diyeceğiz ama gene başka bir şey çıkacak. Durmak yok bu hayatta. Durmak istesem de duramıyorum... Sıkılıyorum, boğuluyorum. Aklıma birden Orhan Veli' nin şiiri geldi " Beni bu havalar mahvetti ". Yine de seviyorum bu havaları ve yağmurlardan sonraki parlaklığı. Yaşamda böyle olsa gerek, yoğun yağmurlar sonrası temizlenen ve parlayan bir çevre. Bu yazıyı niye yazdım, öyküleme mi yoksa betimleme mi yapıyorum. C) Hiçbiri :) Yazasım geldi... Çizmekten biraz sıkıldım ondandır...

Candan Ercetin - Ben Kimim 2008 - The best video clips are right here