Çok zamandır yazamıyorum ve diğer blogları takip edemiyorum. 'Yoğunluk' geldi buldu yine :) Bu sıralar hem okul hem yaklaşan sınavlardan hemde çizimlerden pek vakit bulamıyorum. Sanırım bir süre daha blogumla ilgilenemeyeceğim. Aktif olmasam da, yine de blogumu ziyaret edenlere teşekkür ederim. Kısa bir süre perdeleri kapatıyorum, tekrar görüşmek dileğiyle...
Hepimizin çocukluğunun olmazsa olmazı çizgi film kültürümüz vardır. Bir nevi onlarla şekilleniyorsunuz, büyüseniz de çizgi film seyretmekten vazgeçemiyorsunuz. Bana sorarsanız en sevdiğin çizgi film nedir?
Corel Draw ilk göz ağrımdı, sanki bir sevgiliden bahsedermiş gibi. İlk kullandığım çizim programıydı. [İlk kullandığım Corel Draw sürümü 10 ya da 11. olması gerek] Üniversite 2. sınıfta bölümlere ayrılıp, grafik tasarımı seçtiğimden beri kullandığım vektörel çizim programlarının en başıydı. Sanırım 5 yıllık bir Corel Draw kullanıcısıyım ama nerdeyse 3-4 aydır yüzünü gördüğüm yok. Yerini Photoshop' a bıraktı. 
Tatilde insan bayağı bir gevşiyor, hele de uyuklamaya alışmışsanız. Okulum başladı ve bütün derslerim sabah ve nasıl kalkacağımı düşündüm. Daha ilk gün ilk derse geç kaldım ama diğer dersleri aksatmamalıyım diye düşünürken bu sabahta geç kaldım. (Benim için bir alkış istiyorum. Bu daha geç kalmalarımın başı olacak sanırım). Hoca derse başlamıştır büyük bir ihtimal, ben arabadan indiğim gibi son hızla sınıfa koşmaya başladım. Tabi sınıf 3. katta olunca, merdivenleri ikişerli üçerli atlarsınız. Son adımı attım ki sınıftan arkadaşlar dışarda. Hayırdır? Meğerse muafiyet sınavı varmış, öğleye kadar ders yok. Haydaa... Gitti canım uyku :) Herneyse... Öğleden sonra ders var, hocayla konuşup yapmayalım diye düşündük ama hoca yapacam dedi. Boşver dersi, eve gideyim dedim ama devamsızlık bayağı ilerde olunca, beklemeye karar verdim. Daha sonra bir grup arkadaşımla Dış İlişkiler Ofisi' nin yolunu tuttuk. 
Adamın biri New York, Central Park'ta yürüyüş yaparken, aniden bir köpeğin küçük bir kıza saldırdığını görür. Koşar ve köpekle boğuşmaya başlar. Hayli uzun bir boğuşmadan sonra, üzeri yara bere içinde kalır ama köpeği öldürür. Bu arada küçük kızın da hayatını kurtarmıştır. Son anda bu sahneyi gören polis nefes nefese olay yerine koşar ve adamın yanına gelir. Sarılıp teşekkür ettikten sonra der ki:
Masamın üstü küçük not kağıtlarıyla dolu. Birinde ödenecekler, birinde başvurular, birinde çizimi ve tasarımı yapılacak işler, yazılar, pantone renk kodları, kitap isimleri, dersler vesaire vesaire... Sonra ajanda mı açtım o da dolu. Hatta bazı şeyleri birkaç kere yazmışım " bunu yapcağım, şuna gideceğim, şunları arayacağım". Hepsini yapacağım ama 'Ne zaman?'. Öğrenciliğimden(lisans) beri üzerimden atamadığım bir huyum var, son gün son dakika. Tahminimce herkeste vardır. Dururum dururum son güne, son geceye saklarım. Uykusuz kalır yaparım. Bu biraz da o işi isteyerek değil de belli bir zorunluluktan yaptığımızdan mı yoksa tembellikten mi?
Bugün bir arkadaşımın üyesi olduğu bir kozmetik firmasının toplantısına katıldım. Yarım saat filan kaldım, başlangıç hayallerle başladı, bitişi göremedim ama ben çıkarken hayallerle devam ediyordu. Firma müdürü, şu soruyu sordu "2000 yılında neler hayal etmiştiniz, gerçekleştiler mi?" Düşündüm de, ben 2000 yılında hayal etmediklerimi gerçekleştirdim. Öyle değil mi, hayalini kurduklarımız gerçekleşmez bazen, hayal etmekte zorlandıklarımızı hatta düşünmediklerimizi gerçekleştiririz. Kader sanırım. 2000 yılında neler hayal ettim ki? Hatırlayamıyorum. İyi bir üniversitede okumak mı? Öğretmen olmak mı? Neydi? Şimdi nasıl? 
Bonsai denince, aklınıza Karate Kid ya da diğer Çin ve Japon filmleri geliyorsa aynı düşünüyoruz demektir. Daha doğrusu o filmlerde oynayan yaşlı tonton Japon amca gelmesi gerek yani Pat Morita. Amcamız karate bilir ama bunu kötü amaçlı kullanmaz, kendine özgü bir karate öğretisi vardır. Bonsailerini budar ve huzuru bulmaya çalışır. Kaç yıl oldu bu film çekileli? 1984' de çekilmiş, ben daha dünya da yoktum bile. Doğduğumdan beri bildiğim meşhur bir film. Demek bonsainin bilinç altıma yerleşmesine teşkil etmiş :)
